Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι απλώς θαμώνες, φίλοι ή γείτονες. Είναι παρουσία, είναι καθημερινότητα, είναι κομμάτι της ψυχής ενός τόπου. Η κυρία Αφροδίτη ήταν για μένα κάτι περισσότερο από μια γνώριμη φιγούρα. Ήταν φως, σταθερότητα, κουβέντα, χαμόγελο, σοφία.
Για δέκα ολόκληρα χρόνια πίναμε μαζί τον καφέ μας, στην Πλατεία Συντάγματος. Στην ίδια γωνία, στο ίδιο τραπέζι. Με το βλέμμα της να βλέπει πάντα λίγο πιο πέρα απ’ το προφανές, με τη φωνή της να κουβαλάει ήχους άλλων εποχών. Με δίδασκε χωρίς να το ξέρει. Με συγκρατούσε χωρίς να το προσπαθεί. Ήταν ο ήρεμος ρυθμός σε έναν κόσμο που τρέχει.
Τώρα που λείπει, η καρέκλα της είναι άδεια, αλλά πιο βαριά από ποτέ. Γιατί δεν είναι η απουσία της που με πονάει, είναι η απουσία της παρουσίας της. Το ότι δεν θα με ρωτήσει “τι κάνεις Δημήτρη μου;”, το ότι δεν θα σχολιάσουμε τα νέα της ημέρας, το ότι δεν θα γελάσουμε μαζί με εκείνο το ζεστό, αληθινό χαμόγελο που μόνο εκείνη είχε.
Η κυρία Αφροδίτη δεν ήταν απλώς μια κυρία. Ήταν ένας άνθρωπος με ψυχή ευγενική, με λόγια που γιατρεύουν, με μια παρουσία που γινόταν καταφύγιο. Και τώρα, που έφυγε τόσο διακριτικά όσο ζούσε, αφήνει πίσω της μια σιωπή που κάνει θόρυβο.
Σου χρωστάω πολλά. Για τη συντροφιά. Για την ανθρωπιά. Για τα ανείπωτα που τα έκανες πάντα απλά.
Καλό σου ταξίδι, κυρία Αφροδίτη. Θα είσαι για πάντα ο δικός μου μέντορας.
Με τιμή και βαθιά συγκίνηση,
Δημήτρης Τσιώλης
Mentor Bar and grill
